Definicja żywności bio-funkcjonalnej
Żywność jako lekarstwo nie jest nową koncepcją to praktyka od tysięcy lat. W rzeczywistości Hipokrates, ojciec medycyny, zaproponował koncepcję „Niech jedzenie będzie twoim lekarstwem, a lekarstwo twoim jedzeniem” ponad 2500 lat temu. Pojęcie żywności funkcjonalnej zostało początkowo wprowadzone w Japonii w połowie lat 80. XX wieku, kiedy japoński rząd finansował projekty badawcze mające na celu zbadanie zdolności poszczególnych produktów spożywczych do zmiany fizjologicznego funkcjonowania. Doprowadziło to do uchwalenia w 1991 r. prawa wyznaczającego kategorię Żywność do Specjalistycznego Użytku Zdrowotnego (FOSHU), które zezwalało na uznawanie określonych produktów spożywczych przez rząd japoński i umieszczanie na etykietach pieczęci FOSHU. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych ustanowiono skoordynowane działanie Komisji Europejskiej w sprawie nauki o żywności funkcjonalnej w Europie (FUFOSE) w celu stworzenia opartej na nauce strategii dla koncepcji w nauce o żywności funkcjonalnej.

Obecnie słowo żywność biofunkcjonalna odnosi się do żywności lub składników żywności, które dzięki swoim fizjologicznie bioaktywnym składnikom, oprócz spełnienia podstawowych wymagań żywieniowych, zapewniają korzyści zdrowotne (tj. związki bioaktywne lub bioaktywne składniki żywności). W Stanach Zjednoczonych nie ma jednak precyzyjnej definicji żywności funkcjonalnej. Kilka znanych grup opracowało własne definicje. Chociaż organizacje te przyznają, że wszystkie produkty spożywcze są na pewnym poziomie funkcjonalne, ponieważ dostarczają energii i składników odżywczych potrzebnych do podtrzymania życia, przyznają również, że niektóre produkty spożywcze mogą zapewniać dodatkowe korzyści zdrowotne i mogą wywierać określone efekty funkcjonalne w organizmie np. obniżenie ciśnienia krwi, stany zapalne, poziom cukru we krwi itp.